Nas longas noites de inverno, na Galiza de onde veño. As vellas contan contos de meigas, estrelas e defuntos. Todos xuntos, arredor da lareira, trememos co son do aire nas fiestras de madeira. A pinga que cae no vertedoiro, e a lua, antoxanse ledas e caprichosas, nesas noites, longas noites de inverno.
Despois, en xuño, cos petos cheos de ilusión (porque aos galegos tamén nos gusta o sol), camiñamos lixeiros polos carreiros das nosas vilas, cos cestos cheos de sardiñas e o peito enchido de recordos que esquecer. Ao lonxe, arredor de toda a ría de Vigo, miramos (e tamén vemos), as cacharelas que espertan por triplicado (no mar, na terra e no aire). O lume do inferno, que sae a saudar aos mortais desta terra, esquecese de demos e meigallos, para ofrecer un día o ano, a maxia e ese pouco de bo, que agocha o resto do verán.
Xa na cacharela de Vilaboa, veciños e veciñas beben viño e comen churrasco e sardiñas. Os nenos, xogan espertos, nesta noite de ledicia e os máis vellos, xa non contan historias de medo, prefiren sorrir e acordar. Acordar porque unha vez entrada a medianoite, todos calan. Arde a madeira, e con ela, tódolos males do inverno, cada golpe, cada desamor, cada loita, cada bágoa. Un a un, os galegos, queimamos a mala xente das nosas vidas, os escuros recordos, o mal, ese mal que afunde o corazón dos nosos, que fortes por fora, a miudo deixámonos levar polas emocions e sentimentos menos terrenais, esquecendo que en Galiza, tamén hai verán.
Despois, en xuño, cos petos cheos de ilusión (porque aos galegos tamén nos gusta o sol), camiñamos lixeiros polos carreiros das nosas vilas, cos cestos cheos de sardiñas e o peito enchido de recordos que esquecer. Ao lonxe, arredor de toda a ría de Vigo, miramos (e tamén vemos), as cacharelas que espertan por triplicado (no mar, na terra e no aire). O lume do inferno, que sae a saudar aos mortais desta terra, esquecese de demos e meigallos, para ofrecer un día o ano, a maxia e ese pouco de bo, que agocha o resto do verán.
Xa na cacharela de Vilaboa, veciños e veciñas beben viño e comen churrasco e sardiñas. Os nenos, xogan espertos, nesta noite de ledicia e os máis vellos, xa non contan historias de medo, prefiren sorrir e acordar. Acordar porque unha vez entrada a medianoite, todos calan. Arde a madeira, e con ela, tódolos males do inverno, cada golpe, cada desamor, cada loita, cada bágoa. Un a un, os galegos, queimamos a mala xente das nosas vidas, os escuros recordos, o mal, ese mal que afunde o corazón dos nosos, que fortes por fora, a miudo deixámonos levar polas emocions e sentimentos menos terrenais, esquecendo que en Galiza, tamén hai verán.
Benvido verán. Benvido :)
1 comentarios:
Que bonito :)
Publicar un comentario
Plasma e firma